Kerstgedachte Door: Gerard Mak
Mijn moeder predikte vroeger altijd ‘vrede op aarde’. Ze had altijd een rotsvast vertrouwen in de mens, en ook in haar geloof. Haar wens versterkte ze altijd met een extra gebed. Het Wees Gegroet. Als ik momenteel naar de wereld kijk, en haar ‘wees gegroetjes’ bij elkaar optel, komen we er nog heel veel tekort. We leven in een gekke wereld.
Wat denkt u van de talloze slachtoffer die vallen in de oorlog met Oekraïne? De corona die tweespalt bracht? En dan de leden van onze Regering en Tweede Kamer, die alleen maar met elkaar bezig zijn en niks doen aan de alsmaar opstapelende problemen. Of de tegenstanders van politici en journalisten, die hen met de dood bedreigen. En ineens hangen we onze nationale vlag demonstratief op zijn kop. Diezelfde driekleur die uit respect gebruikt werd bij de slachtoffers van de MH17 en op de vierde mei gehesen wordt voor de vele andere slachtoffers, die voor de wereldvrede gevallen zijn. Hoe krom kunnen we denken?
Een vriendelijk schouderklopje of een beschermende arm om iemand heen slaan, kan momenteel al gauw worden uitgelegd als ‘grensoverschrijdend’. Nee… we pruimen niks meer van elkaar. Als je het niet eens bent met de ander, sla je om je heen. Het woord ‘begrip’ mag daarom best uit de dikke van Dalen worden geschrapt.
Mijn moeder slaat vanuit haar hemelse stoeltje dit schouwspel gade. Zij zal wel weer een kruisje slaan en een wees gegroetje bidden. Ik haal mijn schouders op, want ik weet het ook niet meer. Vroeger baden wij met mijn moeder mee voor de wereldvrede. Baat het niet, schaden deed het zeker niet. En dus knielden de broertjes Mak met hun knokige knietjes op de harde Jabo vloerbedekking, vouwden hun kinderhandjes samen en sloten de oogjes om vervolgens drie ‘wees gegroetjes’ voor de wereldvrede te bidden. Het was een gebed, gericht aan de Heilige Maria. Vrouw van Jozef. Zij werd bekend door de onbevlekte ontvangenis en kreeg later haar zoon, genaamd Jezus. In de tekst van het ‘wees gegroet’ is dit keurig verwerkt als ‘de vrucht van haar schoot’. Ondanks de gesloten oogjes en de gevouwen handjes, raffelden wij de gebeden af. We wisten nooit wat we zeiden, of vroegen. En op de momenten, dat we de tekst automatisch oplepelden en de Heilige Maria aanspraken om ‘voor onze zondaars te bidden’, dan denk ik nu: ‘Dat heeft zij dus niet gedaan.’ Of misschien hadden wij wel teveel binnensmonds gebeden. Tja…. Het is niet anders.
De wereld is geworden zoals wij die hebben geschapen. Sneller, directer en mondiger. We wijzen allemaal naar de schuldigen, maar nooit naar onszelf. Misschien had mijn moeder wel gelijk. ‘Vrede op aarde, begint bij jezelf,’ zei ze altijd. ‘Wat minder ruzie zoeken met je broertje. Lief zijn voor je ouders. Je buren, maar ook op school en vooral voor de meester of juf. Als iedereen dat nu eens doet….,’ besloot ze altijd.
‘Tja…als iedereen dat doet !’
Kerstmis is misschien wel de tijd om daar eens over na te denken. Maar ik vrees, dat we de dag erna op dezelfde voet verder zullen gaan. Doorgaan waar we gebleven waren.
Toch ‘Prettige feestdagen’
Gerard en Anita Mak
Mooi gesproken Gerard ! Als de meeste Wormerlanders dit lezen schieten we al aardig op , met deze mooie kerstgedachten ! Fijne gezellige dagen ook voor jullie !