Een jaar geleden brak de oorlog in Oekraïne uit en kwam er al snel een grote vluchtelingenstroom op gang. Kees Kopper uit Wormer en zijn neef Erwin Vinke uit Zaandijk waren er als de kippen bij om hulp te bieden en reden een paar keer op en neer in een busje vol spullen. “Ik wilde niet aan de zijlijn blijven staan”, zegt Kees nu, “concreet hulp bieden en met eigen ogen zien waar die terecht komt.”
Met een hulpactie haalden de mannen geld en goederen (levensmiddelen, luiers en medicijnen) op en vertrokken in een busje naar de Poolse grens waar de vluchtelingen werden opgevangen. De bedoeling was om terug te komen met vluchtelingen. Thuis in Wormer haalt Kees herinneringen op, gesteund door de vele foto’s en filmpjes die hij op zijn computerscherm heeft staan. “We mochten helaas niet binnen in het opvangcentrum filmen of fotograferen.”
Op een filmpje zie je Erwin de dozen vol goederen uitladen. “Het was een complete chaos”, vertelt Kees, “we konden in eerste instantie ook helemaal niets kwijt. ” Direct na de eerste reis, werd een tweede gepland. In het totaal is Kees vier keer naar de grens afgereisd en Erwin zelfs vijf keer.
“Honderden mensen… die mee naar Nederland willen. Hoe kies je ze uit?”
Die eerste reis heeft op Kees de meeste indruk gemaakt. “Ik was nog nooit in Polen geweest en dan kom je daar na een lange, zware rit aan. Dat hakt er wel in.” In een leeg winkelcentrum in Przemysl werden de Oekraïners opgevangen. “Je moet je voorstellen dat daar honderden mensen op stinkende matrassen slapen, die wanhopig zijn, door elkaar schreeuwen en allemaal mee naar Nederland willen. Hoe kies je ze uit? Zeg, het maar. Ik wist het niet.”
Tekst gaat verder.
Vluchtelingen bij de Poolse grens – NH Nieuws
Gelukkig hield Erwin, de politieman, het hoofd koel en kreeg hulp bij de selectie. Er was in eerste instantie een vrouw en een klein, ziek dochtertje die meewilden en instapten. “Maar die werden plotseling bang”, vertelt Kees, “ze wilden niet meer en vertrouwden het niet. Ik kan mij daar wel iets bij voorstellen: twee van die grote mannen uit Nederland … Dus die stapten weer uit de bus.” Uiteindelijk was er een vrouw met twee tienerdochters die graag meewilden. “Die zijn via Zaandijk toen in Den Helder terecht gekomen. En de moeder heeft werk gevonden. Ze zijn uiteindelijk naar Amsterdam verhuisd. Waar ze op dit moment zijn weten we niet.”
Ook al was het een druppel op de gloeiende plaat en is het einde van de oorlog nog lang niet in zicht, toch is Kees blij dat hij is gegaan. “Het is toch een heel bijzondere ervaring geweest. En je realiseert je des te meer hoe goed wij het hier hebben. En je hoopt ook dat als wij ooit in zo’n situatie komen, dat er ook mensen zijn die je komen helpen.”
💬 Wil je niets missen uit Zaanstreek-Waterland?
Taalfout gezien? Laat het ons weten via [email protected]
