‘Het leven is leuk zolang je leuke dingen kunt doen‘
Het gezelschap dat op het moment aanwezig was toen wij binnenstapten, bestond verder uit Henk Gertges (81) Rob Luttik (77), Klaas Wester (84) Alex van Velsen (76) en Jan Pieter Rep (82). “En vergeet Jan de Groen (85) niet te noemen. Hij is er nu niet, maar hoort er zeker bij”, zegt Lowie.
Aan de stamtafel
De aangenaam rebelse ‘hangouderen’ hebben hun stekkie gevonden aan de voorkant van de lunchroom. Precies op de hoek bij de roltrappen. “Een perfect plekje. We kunnen zo alles mooi in de gaten houden”, zegt Rob Luttik.
“Dit is onze vaste stamtafel”, claimt Alex van Velsen. “Hij – en hij wijst naar Dick Visser – is zelfs zo brutaal dat het rolgordijn wordt opengeschoven. Maar wacht, wil je koffie?” vraagt hij aan de verslaggever. De medewerkster wordt gewenkt. Die is inmiddels gewend aan de gewoontes van aparte herenclubje en serveert razendsnel een prima kop koffie.
Benidorm Basterds
“De eigenaar is Dirk. Hij noemt ons ook wel de Benidorm Basterds”, vertelt Henk Gertges en hij wijst naar de uitbater. Die werkt zich in het zweet want het is lunchtijd en de zaak loopt vol. Dirk kan het soms luidruchtige gezelschap op waarde inschatten en waarderen. Hij stelt nuchter: “Het zijn best gezellige kerels.”
‘Je moet zowat afzeggen, anders word je de volgende keer kwaad aangekeken’
Het waren Henk en Loewie die als eerste Zaanse ‘Basterds’ samenkwamen bij de D-Break. Inmiddels is het gezelschap in wisselende samenstelling zo’n acht personen groot. “Je moet zowat afzeggen dat je niet komt. Anders word je de volgende keer kwaad aangekeken”, stelt Henk met een grijns op z’n gezicht. Dan ziet Henk een bekende. “Jan Pieter, kom erbij zitten! We hebben net de krant op bezoek.” Leuk, maar het kroketje dat even later wordt genuttigd smaakt ook erg goed.
Anekdotes
Op Klaas na komen alle ‘Zaanse Benidorm Basterds’ uit Zaanstad. Hij heeft vijftig jaar in Jisp gewoond maar is inmiddels ook Zaandammer. Sterke verhalen en anekdotes vliegen over de stamtafel heen en weer. Daarbij kan af en toe de halve lunchroom meegenieten want het gehoor van deze of gene laat het soms wat afweten…
“Kennen jullie nog ‘ouwe Piet Daas’? Hij droeg altijd zo’n lange regenjas en een veer om z’n broekspijp. Die moest ervoor zorgen dat het kledingstuk niet tussen de ketting vast kwam te zitten. Piet had steevast na een bezoek aan het café van Jasper Sman de hele weg nodig had om thuis te komen”, weet Rob te vertellen. “Maar dat had jij later ook”, vult Lowie aan. Er wordt instemmend geknikt.
Kostganger
Herinneringen aan de ‘losse ploeg’ komen voorbij. Dat het normaal was dat je een kostganger in huis had. Die droeg bij aan de woonkosten. Ze zijn het eens over één ding: Het leven is leuk zolang je leuke dingen kunt doen.
Welke onderwerpen passeren de revue?
“Een tijdlang was Rusland vooral een gespreksonderwerp. Lowie heeft wat met Poetin”, zegt Rob. “Ja, waar heeft hij nou niet iets mee?”, vult Dick gelijk aan. Lowie knikt lachend en zegt: “Ik ben ooit in Rusland geweest.” Ook Rutte gaat over de tong. “Die krijgt de schuld van alles. Maar daar ben ik het niet mee eens”, zegt Henk.
“Wij hebben hier ons eigen praatcafé waar we herinneringen delen. Even lekker eruit. En vergeet niet wat we hier ook graag doen: naar mensen kijken. Er gebeurt hier van alles”, meent Alex en hij spiekt tussen de planten door. Er wordt weinig geklaagd. De toon van de gesprekken is positief. Henk: “We hebben geen tijd om te mopperen. Voordat je het weet ben je ‘aan de beurt’ op onze leeftijd…”
‘Man van de SRV’
Wat ook duidelijk wordt is dat alle mannen weten wat werken is. Zo sloot Alex pas op z’n 72e de deuren van zijn AKZ Onderdelenhuis op de Czarinastraat. Rob komt uit de tijd toen de SRV-wagen (bekend van de reclameslogan ‘leve de man van de SRV van je hiep hiep hiep hoereee!) nog rondreed. “Ik bouwde ze in de jaren zestig.” Werken als reclametekenaar, in de bouw (‘ik heb nog de vijver bij het AH-hoofdkantoor gemaakt’), als elektricien; de mannen hebben lang en hard gewerkt. En zitten ook nu niet stil. Er wordt nog volop geklust, gekookt, gefietst en gewandeld.
OMANIDO-club
In stijl van de ‘OMANIDO-club’ (de ‘Oud MAar NIet DOod-club, met dank aan de Dagboeken van Hendrik Groen) worden er af en toe activiteiten georganiseerd. Zoals pannenkoeken eten bij Dick thuis. “Die waren niet te eten. Duimendik!”, luidt het oordeel van Lowie. Klaas: “Ja, omdat je er drie tegelijk pakte…” Touché!
‘Dick is weer al nieuw’
Er wordt goed op elkaar gelet. Als blijkt dat de gezondheid van Dick achteruit gaat, werd hij kritisch ondervraagd. “Toen we hoorden wat hij at als suikerpatiënt, hebben we zijn eetpatroon doorgenomen en adviezen gegeven. En moet je nu eens kijken, hij is weer als hernieuwd!”, zegt Lowie trots. “Dat komt zeker doordat jij als arts heb gestudeerd?”, kaatst Alex terug.
Wat mist het gezelschap in Zaandam voor heren van hun leeftijd?
“Een bruine kroeg die overdag open is. Een gezellig café, zoals in de tijd van Ab Snor.”
Wat zijn terugkerende gesprekonderwerpen?
Mannen blijven jongens als er unaniem wordt gesteld: ‘vrouwen’… Met name Rob ziet graag uitbreiding van de groep met dames. Zijn oogjes gaan ervan glimmen. “Moet je hem horen. Maar zodra die erbij komen, gaat hij plotseling netjes praten”, luidt de mening van het gezelschap.
Tot hoelang zit het gezelschap op donderdag in de lunchroom?
“Tot ze ons zat zijn en we worden weggestuurd…”
