Dirk en Louisa Boet zetten zich al vele jaren in om Zaanse minimagezinnen te helpen. Samen met andere vrijwilligers beheren ze de site en FBgroep Het Zaanse Weggeefhuis. Het doel is minima te ondersteunen en om verspilling tegen te gaan. Veel spullen en eten krijgen zo een tweede kans.
Dirk Boet: ‘Het is leuk om te doen. In het begin deed ik niet zoveel, maar het wordt steeds meer’, lacht hij. Zo springt hij bij als er dingen gehaald of gebracht moet worden. ‘Het is hartstikke leuk. Ik vind het leuk om mensen te helpen. Dat geeft een goed gevoel.
Laatst werden we gebeld door een bedrijf die een organisatie zoekt die iets voor mensen wil betekenen. Zo kwam hij bij ons terecht. Hij wilde spullen aan ons geven, en wilde zeker weten dat het bij de goede personen terechtkwam. Dat zijn toch heel leuke dingen.’
Louisa vertelde eerder dat ze zelf heel goed weet hoe het is om in armoede op te groeien. Dit keer vertelt Dirk waar hij vandaan komt en wat hem heeft gemaakt tot wat hij nu is: iemand die met een groot hart en een glimlach graag voor andere mensen klaarstaat. Want behalve voor mensen in armoede zet hij zich ook in voor mensen die extra aandacht en begeleiding goed kunnen gebruiken. Lees hieronder zijn verhaal.
Dirk vertelt over zijn jeugd in Assendelft
Dirk Boet, vrijwilliger bij het Zaanse Weggeefhuis, is geboren en opgegroeid in de Kerkbuurt in Assendelft. ‘Ik ben van ’59. Wij hadden het thuis niet ‘ruim’. Van vroeger herinner ik me dat als de huurbaas het geld kwam halen, dat mijn moeder dan vroeg of ik achter de bank wilde zitten. Want dan was er geen geld. Ook weet ik nog dat we geld in de elektrometer moesten doen. Af en toe deed ik boodschappen bij de bakker voor mijn moeder en dan vroeg ze soms of ik wilde vragen of de bakker het wilde opschrijven.
Het antwoord weet ik nog goed: ‘Kun je aan je moeder vragen of ze deze zaterdag wel de rekening wil betalen?’
Van tantes kregen we kleding waar mijn neven uitgegroeid waren.
Moeilijke tijd
‘Ik ben daar niet ongelukkig om geweest, want dit speelde bij veel gezinnen. Wel was ik altijd op mezelf. Mijn moeder is vroeg overleden na borstkanker, ik was toen elf jaar. Mijn vader werkte bij de Lum, de tegenwoordige Forbo. We waren thuis met een oudere broer en een jonger broertje en twee oudere zussen. Een zus trouwde en mijn oudste zus kreeg toen de rol als moeder. Het was een lastige tijd. Op school was ik niet populair, ik ging liever naar de boer. Ik liep vaak in een overall en op laarzen, omdat schoenen toch maar smerig werden.
We woonden vlak bij de Coop. Daar stonden buiten van die grote ijzeren containers waar groente in werd gegooid die over de datum was. Toen was ik al tegen verspilling, want ik haalde het er weer om uit om aan de cavia’s te geven. Ook bracht ik het bij mijn schoolvriend die in “De Zuid” woonde en waar ik vaak op zaterdag speelde en die ook veel cavia’s had.’
Gewoon werken
‘Ik zat op de Technische school en had geen zin om te leren. Bij mijn weten werd dit ook niet gestimuleerd. Mijn vader was de hele dag op de fabriek. Ik ben vroeg van school gegaan om te werken. Bij de fabriek ging ik langs en vroeg of er nog werk was. Jawel, ik kon maandag direct beginnen. Mijn broer werkte ook in de fabriek en mijn zus ging ook van school af. Bij ons was het niet gewoon dat je ging leren, je moest gewoon werken.
Het waren echt arbeiders en allemaal communist.’ Dirk lacht: ‘Ik kan me de verjaardagen nog goed herinneren. Dan hoorde ik mijn oom vanuit mijn slaapkamer beneden hard praten over de Amerikanen en hoe slecht ze waren.’
Het ongeluk
Op zijn 18e kreeg Dirk een bromfietsongeluk. Met hoge snelheid knalde hij met een dronken kop op een stilstaande bus. Er was niet veel over van hemzelf en de brommer. Drie maanden lag hij in het VU ziekenhuis, daarna was hij een half jaar intern bij Heliomare. En er volgde nog een periode van twee jaar waarin hij overdag opnieuw leerde lopen, schrijven, leren.
‘Vooral het begin heeft veel indruk op me gemaakt. Daar heb ik geleerd anders naar mensen te kijken. Hoe slecht je het ook kan hebben, er zijn altijd mensen die het nog slechter hebben of nog meer pech hebben gehad.
Vergeleken met de situatie van andere mensen bij Heliomare was ik een van de betere.’
Punk
Mijn vader was een beste en lieve man, maar toen ik daarna weer thuiskwam lukte het niet helemaal. Ik ging vaak naar Zaandam naar jongerencentrum het Drieluik. Daar kwamen veel punkbandjes, dat was hartstikke leuk. In die tijd was ik ook punk en het was leuk om mensen met dezelfde ideeën tegen te komen. Met een paar mensen hebben we in 1980 een pand aan de Westzijde gekraakt. Toen ik tegen mijn vader zei dat ik daar ging wonen, zei hij: “Waarom? Je hebt het toch goed hier thuis.” Iedere week kwam ik thuis om de was te brengen, want we hadden in het kraakpand geen wasmachine.
Mijn vader heeft nog twee jaar iedere dag mijn bed opgemaakt en vertelde daarbij dat ik altijd welkom was.
Werk
In die tijd was ik vrijwilliger bij het jongerencentrum Drieluik. Met de jongerenwerker van Heliomare had ik de afspraak dat ik zou melden als ik wilde werken. Want ik voelde me toen niet goed, het was een depressieve periode waarin doordrong wat er was gebeurd. Na twee jaar ging ik met mijn toenmalige vriendin in Poelenburg wonen. Omdat we dachten over kinderen moest ik ook werk hebben, dat wilde ik ook.
De vader van mijn vriendin werkte bij de buitenobjecten, een sociaal werkvoorziening. Hij vroeg of dat ook iets voor mij was. Dat leek me wel wat, vooral het buitenwerken. Omdat er een wachtlijst was kwamen ze met het idee om te informeren of er ook werk was bij de kinderboerderij. Daar heb ik twee jaar fulltime gewerkt. Het was heel leuk, vanwege het buiten werken en de dieren. En omdat er veel kinderen van Odion kwamen, dat vond ik ook heel leuk.’
Binnenkort het vervolg van het verhaal van Dirk Boet die zich nog altijd inzet voor mensen die wat extra hulp goed kunnen gebruiken.
Serie verhalen over het Zaanse weggeefhuis
Deel 1: Het Zaanse weggeefhuis
Deel 2: Aanbevelingen voor hulpverleners
Volg ook de groep Het Zaanse Weggeefhuis op Facebook of raadpleeg de website Het Zaanse Weggeefhuis
